O muzyce:
Czapki z glow! Teraz serio bo czasami sobie zartujemy. Ladies and Gentlemen. Oasis! ‘Don't Believe the Truth’ z roku 2005 jest jak na razie ostatnia plyta Oasis. Plyta przeswietna. Zespol prowadzony silna reka przez Noela Gallaghera i w permanantej opozycji do ‘zalozyciela’ zespolu, Liama Gallaghera – spiewajacego brata - mial fantastyczny start w roku 1994 a potem bylo juz prawie zawsze dobrze. Tytulem wstepu (dlugiego) trzeba napisac, ze Oasis nie da sie dobrze zjesc bez choc minimalnej znajmosci historii brytyjskiej muzyki gitarowej. Ba, pewnie nawet dobrze jest siegnac nieco glebiej. Na przyklad do twierdzenia, ze brytyjski folk to przerobiona na muzyke dawna tradycja czytania w pubach wierszykow pisanych przez amatorow jako komentarzy do aktualnych wydarzen we wsi czy w swiecie. Wracajac jednak do gitar – Sex Pistols, The Smiths, Clash, Jam, Everything But The Girl, w pewnym sensie takze Blur czy Radiohead jako przeciwwaga – to jest wazny kontekst piosenek Oasis – zespolu wyciagnietego z robotniczych dzielnic angielskiego odpowiednika Myslowitz ;-) Ale oczywiscie jest i inny kontekst – The Beatles! Krytycy pisza czesto o obsesji Oasis na punkcie The Beatles. Pewnie maja racje. Ale ja zastanawiam sie, czy po prostu dobra piosenka gitarowa nie zabrzmi zawsze jak klon The Beatles? W pewnym sensie nie moge sobie wyobrazic, by The Beatles zagrali jak Oasis choc odwrotna implikacja jest sensowna. The Beatles byli zawsze nieco sowizdrzalscy, niepowazni i muzycznie blaznujacy. Oasis sa zawsze totalnie skupieni, nawet kiedy ironizuja. Na czym polega fenomen Oasis? Z pozoru wydaje sie, ze kazdy tak moze ale jednak nie. Diabel jak zwykle tkwi w szczegolach. Oasis graja w perfekcyjnym wywazeniu wszystkich elementow muzyki gitarowej, maja to ‘cos’ :-) Piosenki maja fantastyczne melodie, czesto pojedyncze nutki sa okrzyzykowane lub obemolowane co nadaje im niezwyklego uroku (przepatrzcie nutki do ‘Michaelle’ The Beatles w ramach cwiczenia). Do tego brzmienie intrumentow, uderzenia w struny, harmonia, proporcje, struktura piosenek – to wszystko jest tak subtelnie utrzymane w stylu, ze nic tylko suchac i delektowac sie tak finzyjnie podanym daniem. Nie, piosenki Oasis nie sa wyrafinowane w sensie intelektualnym a ich subtelna uroda jest ukryta pod surowym i czesto niezbyt pieknym ubraniem. Ale jakze wciagaja! No i wokal, nieco lennonowski. Oasis nie probuje zenic muzyki gitarowej z elektronika czy nowymi brzmieniami. Sprobowal na plycie ‘Standing On The Shoulder Of Giants’ i poniosl porazke. Niezbyt wielka bo i wplywy elektroniczne byly znikome ale jednak. Doswiadczenia U2, Davida Bowie czy innych wielkich pokazuja, ze laczenie brzmienia gitarowego z elektronika czy techno sa bardzo ciezkostrawne. Stad powrot do korzeni na plycie ‘Don't Believe the Truth’ jest mile witany. Co o samej plycie? Nagrana w czesci w technice quasi-monofonicznej nie jest audiofilskim fajerwerkiem. Jezeli czyms sie zachwycac to raczej ogolnym wrazeniem spasowania poszczegolnych elementow muzycznych niz analizowaniem detali. Zreszta taka jest filozofia Oasis – synteza tego co znamy. Synteza efektowna w swej prostocie i w ten wlasnie sposob wyrafinowana. Piekny balans tonalny. Wezmy taki utwor jak ‘The Importance of Being Idle’. Zaczyna sie werblem jak pod Grobem Nieznanego Zolnierza lub jak z hiszpanskiego flamenco. Potem zachwycajaca melodia i banalny tekst przywodzacy na mysl ‘I’m Only Sleeping’ z plyty TB pt. ‘Revolver’. To tego piekne w swej prostocie solo gitarowe i dzwieki wyciagniete z innego dokonania The Beatles: ‘Being For The Benefit Of Mr. Kite’ z ‘Stg. Peper....’. Uroda piosenki jest niezwykla. Sila wyrazu wybitna. Bylbym gotowy lezec krzyzem przez 10 minut dziennie przez rok gdyby to zaowocowalo choc jedna podobnie znakomita piosenka rodem znad Wisly. Niestety, zamiast tego na listach mamy grafomanstwo w postaci ‘kazde pokolenie odchodzi w cien a nasze nie’ czy ‘jesli jest ci zle – wezwij mnie’. Och, ciezkie jest czasami zycie sluchacza! Sa na rynku muzycznym diamenty. Oasis jest jednym z nich, i to diamentem wielkosci gruszki. Jezeli lubicie prosty rock, ktory bierze to kupcie sobie ‘Don't Believe the Truth’. Nic lepszego od Oasis nie zdarzylo sie w ostatnich latach na tym polu w muzyce.

O dźwięku:
Audiofile niewiele maja tu do szukania. Jest marnie. Ale by nie odstreczac dam 4 gwiazdeczki. W koncu jednego nie mozna tej plycie odmowic - pracowano nad nia ze slyszalna dla ucha koncentracja. Swietne ogolne wrazenie. Doskonale, idealne wrecz brzmienie. A ze to prawie mono? Coz....